Περί απόδοσης ελαιόκαρπου σε λάδι

Πολύ συζήτηση για το θέμα. Οι γεωπόνοι μας λένε ότι η ελαιοποίηση έχει γίνει νωρίς, 6 μήνες μετά το δέσιμο. Για τις δικές μας ελιές, κατά τα τέλη Νοέμβρη έχουν βάλει σχεδόν όλο το λάδι. Οι παραγωγοί είναι δύσπιστοι και αφήνουν το μάζεμα για αργότερα. Επειδή και το βάρος του καρπού και ο όγκος δημιουργούν ψευδαίσθηση της πραγματικής απόδοσης μπήκα στον κόπο να μετρήσω.

Μέτρησα λοιπόν αρχές Δεκέμβρη καρπό. Πήρα στην τύχη μια ποσότητα και κάθισα και μέτρησα κουκί κουκί, περίπου 1000 κουκιά. Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φοβόμουνα, μου πήρε κάνα τέταρτο ---σημείωνα κάθε εκατοντάδα να μην χάσω λογαριασμό. Τα ζύγισα και έκανα τις αναγωγές σε βάρος για 1000 ακριβώς κουκιά –όπως και στις επόμενες μετρήσεις. Στο ίδιο χωράφι –που με σταμάτησε δυστυχώς ο ψηλός συντελεστής –συνέχισα μετά ένα μήνα. Πήρα πάλι από το σωρό, εκεί που είχα μείνει,, ξεχώρισα σάπιες και ταλαιπωρημένες και έκανα πάλι την αναγωγή για 1000 ελιές.

Πρώτη διαπίστωση, είχα απώλεια σε βάρος 20% περίπου. Δηλαδή αν είχα μια απόδοση σε λάδι 8 προς 1 στην αρχή, αυτό αντιστοιχούσε σε συντελεστή μικρότερο κατά 20% μετά. Το ίδιο λάδι στον καρπό, αν υποθέσουμε ότι δεν είχε γίνει και άλλη ελαιοποίηση, θα έδινε συντελεστή 6,4 (6,4 κιλά καρπός 1 κιλό λάδι).

Δεύτερη διαπίστωση, με το μάτι. Είχα συρρίκνωση και στον όγκο, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα, παρά ότι στον ίδιο χώρο, τσουβάλι ή κλούβα, μπορεί να έχουμε ίδιο βάρος αλλά έχει μπει περισσότερος ελαιόκαρπος, γιατί συρρικνώθηκε και σε βάρος και σε όγκο.

Τρίτο το γνωστό, η μεγάλη απώλεια στην πτώση του καρπού και άλλες ζημιές, που φέτος ήταν ακόμη χειρότερα.

Δεν είμαι σίγουρος για την ακρίβεια των μετρήσεων, επειδή ξεκίνησα αργά και απρογραμμάτιστα. Ίσως του χρόνου πάρω δείγμα νωρίτερα, από τα ίδια δένδρα πριν και μετά. Ίσως παρακινήσω και άλλους να κάνουν το ίδιο, και έτσι με περισσότερα πειράματα έχουμε ασφαλέστερο συμπέρασμα.

Μπορούμε ακόμα να υπολογίσουμε ακριβώς το λάδι στο δείγμα μας: αν για παράδειγμα οι 1000 ελιές είναι 800 γραμμάρια και η απόδοση για εκείνη την παρτίδα στο εργοστάσιο είναι 8 προς 1 τότε περιέχουν 100 γρ. λάδι. Το επιχείρησα και φέτος αλλά με τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα στις αποδόσεις, αυτή τη χρονιά, στο συνεταιρικό Μολάων-Πακίων, με απόδοση από το ίδιο χωράφι 7 τη μια μέρα και 6 την άλλη, δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα. Ίσως με ένα ακριβό μηχάνημα δειγματοληψίας που συζητιέται…

Περιπέτειες με τον ΕΛΓΑ

Σε υποθέσεις με το δημόσιο υπάρχουν διάφορες συμπεριφορές:

• Διεκδικείς παράλογα, είσαι μόνιμα γκρινιάρης, αδικημένος και κανείς υπεύθυνος δεν κάνει τον κόπο να σου εξηγήσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του.
• Νιώθεις ανίσχυρος σε μια αδιάφορη, απρόσωπη γραφειοκρατία και μοιρολατρικά περιμένεις κάποια εύνοια.
• Καταφεύγεις στην δικαιοσύνη όταν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε κόπο και έξοδα.

Δεν είναι παντού το ίδιο βέβαια, αλλά με τον ΕΛΓΑ, που είναι σχεδόν δημόσιο, έχουμε μείνει σε παλιότερες εποχές. Όταν το κράτος έκανε ‘κοινωνική πολιτική’ ή ικανοποιούσε ομάδες και περιοχές που φώναζαν περισσότερο. Τώρα όμως πληρώνουμε κανονικά για αγροτική ασφάλιση και περιμένουμε ανταποδοτικότητα. Επίσης περιμένουμε επαρκείς εξηγήσεις, σύμφωνα με το νόμο, σε γραπτές αιτήσεις και υπομνήματα όπως το παρακάτω:

Υπόμνημα ΕΛΓΑ

1.       Τα δένδρα είναι 30 ετών, οπότε η εκτιμώμενη ποσότητα είναι μεγαλύτερη, πάνω από 80 τόνους. Μετά τον παγετό στις 6 Ιανουαρίου 2019 τα περισσότερα πορτοκάλια έπεσαν κάτω –οι εκτιμητές όταν ήλθαν δεν είδαν τα πρώτα που έπεσαν γιατί τα είχε πλακώσει το χορτάρι. Έπεσαν ακόμα και τα φύλλα στα περισσότερα δένδρα, και σαν αποτέλεσμα έχουμε πολύ μειωμένη την φετινή παραγωγή, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί.

2.       Ακόμα και με την δική σας χαμηλή εκτίμηση όμως, για 57180 κιλά, και με το τιμολόγιο που σας προσκόμισα για 32880 κιλά, που οδηγήθηκαν στο χυμό, βγαίνει ότι η απώλεια του καρπού ήταν 24300 κιλά. Δηλαδή ζημιά τουλάχιστον 42,5%.

3.       Η όλη ποσότητα που συνέλεξα,32880 κιλά, ήταν υποβαθμισμένης ποιότητας. Έτσι αναγκάστηκα για πρώτη φορά να τα πάω στο χυμό. Γνωστό είναι ότι το βιολογικό πορτοκάλι απολαμβάνει αρκετά υψηλές τιμές, ο δε χυμός είναι η τελευταία λύση για τους βιοκαλλιεργητές.

Συνεκτιμώντας λοιπόν προσθετικά όλους τους παραπάνω λόγους θεωρώ απαράδεκτα χαμηλή την πρώτη εκτίμηση ζημιάς που έγινε.

Αγνοήθηκε τελείως. Η ένσταση για επανεκτίμηση της ζημιάς δεν έφερε καμία αλλαγή.

Κατέφυγα στο συνήγορο του πολίτη:

Αναφορά στο συνήγορο του πολίτη για ΕΛΓΑ

Για ζημιά σε καλλιέργεια με πορτοκάλια από παγετό στις 6/9/19 υπέβαλα αίτηση αποζημίωσης, μαζί και τιμολόγιο από πώληση της εναπομείνασας παραγωγής, όπως αυτό μου ζητήθηκε. Διαφωνώντας με το αποτέλεσμα της πρώτης εκτίμησης υπέβαλα ένσταση και υπόμνημα. Το αποτέλεσμα της επανεξέτασης δεν άλλαξε και εξήγηση καμία δεν δόθηκε.

Επειδή νιώθω απροστάτευτος και εμπαιζόμενος από αυθαίρετες και αδικαιολόγητες πρακτικές, ενός οργανισμού, που, ενώ τον πληρώνουμε κανονικά, αυτός εξακολουθεί να κάνει ‘κοινωνική’ ή άλλου είδους πολιτική, απευθύνομαι στο συνήγορο του πολίτη, ελπίζοντας τουλάχιστον σε κάποιες εξηγήσεις.

Στο υπόμνημα που παραδόθηκε στον ΕΛΓΑ κατά την επανεξέταση και σας το κοινοποιώ, (μαζί με την βεβαίωση από τον ΕΛΓΑ), περιγράφονται ακριβώς τα σημεία της διαφωνίας μου. Από εσάς βέβαια δεν ζητώ κάτι που δεν είναι αντικειμενικό, όπως η εκτίμηση της παραγωγής, αλλά να δείτε τα επιχειρήματα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Αυτά περιγράφονται κυρίως στο σημείο 2 του υπομνήματος, όπου φαίνεται η διαφορά της δικής τους εκτίμησης για την παραγωγή ανά δένδρο, επομένως και της συνολικής προσδοκώμενης παραγωγής αν δεν είχαμε την ζημιά (57180 κιλά), και της ποσότητας που πωλήθηκε τελικά(24300 κιλά). Από αυτό μόνο φαίνεται ότι το ποσοστό της συνολικής ζημιάς έπρεπε να είναι τουλάχιστον 42,5% και όχι 30%.

Συμπληρωματικά:

Από το σημείο 1 μπορείτε να δείτε, όπως το τονίζω, ότι η εκτίμηση έπρεπε να αφορά όχι την ‘ηρτημένη’ ποσότητα, που είδαν οι εκτιμητές την πρώτη φορά που ήρθαν, αφού το μεγαλύτερο μέρος είχε πέσει κτυπημένο από τον παγετό και τους ανέμους τότε που ήρθαν να το δουν, αλλά το σύνολο της ζημιάς που το παρουσιάζουν το ίδιο, 30%.

Από το σημείο 3 θα μπορούσε επίσης να βγει αντικειμενικά η επιπλέον απώλεια της αξίας για όση ποσότητα περισώθηκε.

Απευθύνθηκε στον ΕΛΓΑ. Περιμένουμε απάντηση, να δώ, θα αγνοήσουνε και αυτούς;

Για το προσφυγικό

από τη δική μας ιστορία

Οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι μια ατελείωτη ιστορία χιλιάδων χρόνων, που δεν πρόκειται να σταματήσει. Τελευταία μεγάλα γεγονότα στην Ελλάδα είναι τα εκατομμύρια πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή και η κάθοδος από Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κτλ μετά την κατάρρευση των εκεί καθεστώτων. Σε όλες τις περιπτώσεις είχαμε αντιδράσεις των τοπικών πληθυσμών, αλλά στο τέλος ενσωμάτωση, αναζωογόνηση γηρασκουσών κοινωνιών και τελικά όφελος.

Η έξαρση των ροών από εμπόλεμες και μη περιοχές της Μέσης Ανατολής και Αφρικής τα τελευταία χρόνια δημιουργεί την εντύπωση νέων δεδομένων. Τελείως διαφορετική κουλτούρα, άλλη θρησκεία οι περισσότεροι, υποτίμηση της γυναίκας, του αλλόθρησκου, της ίδιας της ζωής. Όλα αυτά εγείρουν μια αποστροφή και έναν φόβο πολύ μεγαλύτερο από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Έτσι πάνε περίπατο, επισκιάζονται ευαισθησίες για ανυπεράσπιστα παιδιά και κατατρεγμένους, ιστορίες που βρίθουν με αυτές τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης.

Κάποιες αλήθειες, που όμως δεν είναι απόλυτες:

• Με τους περισσότερους δεν κάνουμε μαζί, δεν ενσωματώνονται εύκολα. Κατά καιρούς έζησαν όμως αρμονικά, αν και διακριτά και κάπως ξεχωριστά, διαφορετικές θρησκείες και φυλές. Αν δεν πλακώσουν πάρα πολλοί μπορούμε να το διαχειριστούμε και να απαιτήσουμε να σεβαστούν τους κανόνες της κοινωνίας μας, σεβόμενοι και εμείς τους δικούς τους. Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανοχή ακόμα και σε υποψία θρησκευτικού φανατισμού, κακομεταχείρισης γυναίκας, παιδιού, ακόμα και ζώου. Και όρος απαράβατος, όλα τα παιδιά στο σχολείο.
• Θα έχουμε πρόβλημα με κλεψιές, ληστείες κτλ. Βέβαια η πραγματικότητα, που βγαίνει από στατιστικά στοιχεία δεν επιβεβαιώνει τους φόβους --υπερβολικά μεγαλύτερους από τα πραγματικά δεδομένα. Δεν είμαι σίγουρος αν διαχρονικά, από τις ειδυλλιακές εποχές που αρέσκεται ο μύθος να ιστορεί, έχουμε αύξηση της εγκληματικότητας. Αν ζητηθεί από παλιούς να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας όχι μόνο τα ευχάριστα από παλιότερες εποχές, θα θυμηθούμε άλλα πράγματα και θα μακαρίζουμε τους νέους για την εποχή που ζούνε.
• Αν δώσεις αγάπη θα εισπράξεις αγάπη. Αν δείξεις εμπιστοσύνη αναγκάζεις τους άλλους να παρουσιάσουν την καλύτερη πλευρά του εαυτού τους. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν κάποια στιγμή να σου την φέρουν. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θα γίνει κακός αν βρεθεί στην ανάγκη, ο ίδιος ή η οικογένειά του.

Υπάρχουν όμως και ακραίες ή λάθος απόψεις:

• Άλλοι δημιούργησαν το πρόβλημα, ας έλθουν να το λύσουν. Εννοείται πάντα ο δυτικός αναπτυγμένος κόσμος, άντε και οι εχθροί μας οι Τούρκοι, και λιγότερο οι Ρώσοι ή οι άλλοι ανατολικοί. Ας είναι ένα μέρος της αλήθειας αυτό. Δεν ήταν πάντα οι επεμβάσεις αυτές που δημιουργούσαν το πρόβλημα. Αν θυμηθούμε την δική μας περίπτωση, όπου ξένες δυνάμεις, πιεσμένες από το κίνημα φιλελληνισμού μας έδωσαν το νέο ελληνικό εθνικό κράτος, ζημιώνοντας τους Οθωμανούς, θα καταλάβουμε ότι κάθε νόμισμα πρέπει να διαβάζεται και από τις δύο όψεις. Αν είμαστε στη θέση των Κούρδων σήμερα τι θα λέγαμε.
• Όμως ας πούμε ότι οι μεγάλοι δημιουργούν εμφύλιους και κρίσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Τι κάνουμε, εκτός από να τους καταριόμαστε. Περιμένουμε σαν τα μικρά παιδιά από τους μεγάλους; Δεν έρχονται όπως εμείς θα θέλαμε. Όπως και εμείς δεν θα πηγαίναμε ευχάριστα. Πως αντιμετωπίζουμε εμείς, πρώτα από όλα, το πρόβλημα. Πως δείχνουμε τη αλληλεγγύη μας στους συνέλληνες των νησιών που υποφέρουν.
• Να ανοίξουμε τα σύνορα κουνώντας μαντήλια, δείχνοντας τον ανθρωπισμό και την διεθνιστική μας αλληλεγγύη, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας να τους στείλουμε όλους στην Ευρώπη, δεν γίνεται. Να τους πνίξουμε δεν μπορούμε.

Ας το πάρουμε απόφαση, μόνοι και αμόλυντοι δεν μπορούμε να μείνουμε, έτσι είναι η ροή της ιστορίας. Αυτό έγινε στην λευκή Αμερική μετά τα μαύρα χρόνια της δουλείας, αυτό γίνεται με τους μετανάστες, όσα μέτρα και αν παίρνονται. Αυτό γίνεται στην Ευρώπη με κοινωνικές πολιτικές ενσωμάτωσης και κατά του ρατσισμού. Αυτό είναι τελικά το αποτέλεσμα της ευημερίας και του συνακόλουθου πολιτικού πολιτισμού, δικαιοσύνης, ανεκτικότητας και αλληλεγγύης των κοινωνιών που πέρασαν το δικό τους μεσαίωνα. Και είμαστε ευτυχείς που είμαστε στο κλαμπ το δικό τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν έχω πραγματικά λύσεις για το πρόβλημα. Ένας διαρκής αγώνας είναι όπου θα πρέπει να αποφύγουμε τις υπερβολές και να περιμένουμε από τους ιθύνοντες σε Ελλάδα και Ευρώπη σωστές και γενναίες πολιτικές. Όμως να πάψουμε να είμαστε πάντα αρνητικοί. Να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και, γιατί όχι, ας ρισκάρουμε σε ένα βαθμό στην καλή ανθρώπινη πλευρά. Οικογένειες ανθρώπων κατατρεγμένων μπορεί να γίνουν φίλοι μας, να μας αγαπήσουν και να τους αγαπήσουμε, να αναζωογονήσουν τις γερασμένες κοινωνίες. Χωριά που θα πάρουν μια δυο οικογένειες θα αποκτήσουν ζωή, σχολεία θα ξανανοίξουν, ελληνόπουλα καινούρια θα μας δώσουν χαρά.

Μπορεί μεσοπρόθεσμα να μας βγει σε καλό.

Dance me to the end of love

by Leonard Cohen

La la la la la la…

Dance me to your beauty with a burning violin

Dance me through the panic ’til I’m gathered safely in

Lift me like an olive branch and be my homeward dove

Dance me to the end of love

Yeah dance me to the end of love

Let me see your beauty when the witnesses are gone

Let me feel you moving like they do in Babylon

Show me slowly what I only know the limits of

And dance me to the end of love

Dance me to the end of love

Dance me to the wedding now, dance me on and on

Dance me very tenderly and dance me very long

We’re both of us beneath our love, both of us above

And dance me to the end of love

Yeah dance me to the end of love

Dance me to the children who are asking to be born

Dance me through the curtains that our kisses have outworn

Raise a tent of shelter now, though every thread is torn

And dance me to the end of love

La la la la la la…

Dance me to your beauty with a burning violin

Dance me through the panic till I’m gathered safely in

Touch me with your naked hand, touch me with your glove

Dance me to the end of love

Dance me to the end of love

Dance me to the end of love

La la la la la la…

Σπουδή σε ξένη γλώσσα, που όσο προχωράει φέρνει συγκίνηση η ομορφιά του στίχου· όχι μόνο η δομή, ο ρυθμός, οι συνηχήσεις φθόγγων που επιτείνουν το συναίσθημα· όχι μόνο η μελωδία και η αισθαντική φωνή του Leonard Koen, αλλά και το νόημα και η ιστορία του.

Γενικά και πεζά μιλώντας όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν, αλλά ο ποιητής φροντίζει να δώσει ένα άλλο νόημα σε αυτό. Με ένα χορό διαρκείας, μέχρι το τέλος. Ένας φόρος τιμής για ότι άξιζε, για τον έρωτα, την αγάπη την ίδια τη ζωή. Γιατί τι άλλο να κάνουμε όταν κάτι τελειώνει, να κλάψουμε; να εκμηδενιστούμε στην απελπισία και τον πανικό του χαμού; Προς τι;

Η αφορμή για τον δημιουργό του τραγουδιού, όπως το περιγράφει ο ίδιος, μια εικόνα ή κάποια διήγηση από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όπου οι Γερμανοί υποχρέωναν εβραίους μουσικούς να παίζουν κλασική μουσική, ηρεμώντας έτσι τους ομοεθνείς τους που οδηγούνταν στα κρεματόρια (και κάνοντας τους λάτρεις της κλασικής μουσικής Γερμανούς να ανεβαίνουν, όπως κάποτε ο Νέρωνας, σε άλλες σφαίρες πνευματικού μεγαλείου, με Βάγκνερ και Νίτσε και Μπαχ!). Το περίφημο κουαρτέτο εγχόρδων λοιπόν, αναγκασμένο, είτε με τη θέλησή τους, να συνοδεύει καταδικασμένους στην πυρά, που στο τέλος θα έμπαιναν και οι ίδιοι μέσα, ήταν η τραγική αφορμή της έμπνευσης για τον εβραίο ποιητή και τροβαδούρο, που γεννήθηκε στον Καναδά και έζησε πολλά χρόνια στην Ύδρα.

Μετά το ποίημα αυτονομείται. Ο καθένας προσπαθεί να καταλάβει ποιες εικόνες άγγιξαν την ψυχή του ποιητή, μεταφέροντας τελείως ελεύθερα αυτές στην δική του ψυχή, ερμηνεύοντας όπως ο καθένας νοιώθει. Άλλος βλέπει το τέλος μιας σχέσης, που όμως άξιζε, γιατί λοιπόν να μην την τιμήσουμε με τη νοσταλγία και τη λύπη που ταιριάζει. Άλλος το φυσικό τέλος μιας ωραίας μακροχρόνιας κοινής ζωής ενός ζευγαριού. Αυτό μοιάζει περισσότερο στο μοτίβο του τραγουδιού, παρακολουθώντας όλη την εξέλιξη της σχέσης, από την γνωριμία, το γάμο και τον έρωτα, με την ενστικτώδη προαιώνια πίεση ‘των παιδιών που ζητούν να γεννηθούν’.

Dance me to the end of love…

Χόρεψέ με, χάρισε μου ένα τελευταίο χορό, μέχρι να τελειώσουν όλα, ή για χάρη της αγάπης που τελειώνει – όπως να το πάρει κανείς.

Χόρεψέ με στην ομορφιά σου, να χαρείς την ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί.

Άγγιξέ με να μου φύγει ο πανικός, όπως σε ένα μωρό, κουλουριασμένο, στη ζεστασιά και την ασφάλεια των δικών του.

Ανέβασέ με σαν ένα κλαράκι ελιάς, γίνε το περιστέρι που θα με οδηγήσει στον προορισμό μου.

Χόρεψέ με για το τέλος –μέχρι το τέλος της αγάπης.

-------------

Άσε με να δω την ομορφιά σου όταν μείνουμε μόνοι.

Να νοιώσω το σκίρτημά σου στην έκσταση όπως τη ζούσαν στην αμαρτωλή τη Βαβυλώνα.

Δείξε μου σιγά σιγά τα όρια της παραφοράς μας.

-------------

Χόρεψέ με για το γάμο τώρα, συνέχεια και συνέχεια.

Χόρεψέ με έναν τρυφερό, έναν ατελείωτο χορό.

Εμείς είμαστε κάτω, εμείς και πάνω από την αγάπη.

------------

Χόρεψε με γενετήσια ορμή, για τα παιδιά που ζητούν να γεννηθούν.

Ανάμεσα σε κουρτίνες που έχουν φθαρεί από φιλιά.

Ύψωσε μια τέντα, έστω φθαρμένη, ένα κουκούλι με μέσα εμάς.

----------------

Χόρεψέ με μέχρι το τέλος, που θα καεί και το βιολί.

……..

Άγγιξέ με χέρι γυμνό, ή το γαντοφορεμένο χέρι μιας Κυρίας που τιμάει την προσωπικότητά μου.

Χόρεψέ με για το τέλος της αγάπης.

**********************************************************

Φτωχό ένα τέτοιο πεζό παραμίλημα, αλλά είναι μια ανάγκη έκφρασης, ή μια προετοιμασία για την απόλαυση του αυθεντικού στίχου και της μελωδίας:

**********************************

Κοινωνικό μέρισμα; σπολλάτη!

Η γιαγιά Σπυριδούλα, απόμαχη και κλινήρης πλέον με τα 90+ έτη στην πλάτη της, ζει μόνο με τη σύνταξή της. Τι σύνταξη δηλαδή, αποδεκατισμένη λόγω μνημονίων.

Τη θυμάμαι στα 560 € το 2015, ασφαλώς περικομμένη, όπως και τα δώρα, από τα πρώτα μνημόνια. Οι μνημονιακοί θα πούνε για αυτό ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, οι αγανακτισμένοι θα αναθεματίζουν. Αλλά η τελευταία μνημονιακή κυβέρνηση, η παρούσα δηλαδή, πρώην αγανακτισμένοι και υβρίζοντες, δεν επανάφερε όσα κόψαν οι προηγούμενες. Επομένως το ίδιο θα καταλογιστούν και σε αυτήν οι πρώτες περικοπές. Αν παραφορτώσεις το γαϊδουράκι και έλθουν μετά άλλοι και του βάλουν κάτι παραπάνω, και τα πόδια του καημένου τρεκλίζουν, αλλά ακούει τους τελευταίους να δικαιολογούνται, ναι αλλά εγώ σε φόρτωσα λιγότερα, έ, δεν σου ‘ρχεται να γκαρίξεις;

Δεν τελειώσαμε όμως, τα τελευταία χρόνια είδαμε με πόνο τη σύνταξη να φτάνει αισίως τα 350 € ! Πως έγινε; σίγουρα με περικοπή του ΕΚΑΣ και άλλες μικρές αδιόρατες μειώσεις, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει. Άντε να περάσεις με αυτά και να πείσεις τη γιαγιά ότι το χαρτζιλίκι που συνήθιζε να δίνει σε γνωστούς και ξένους είναι κομμένο πια.

Στο μεταξύ εκτός από ρεύμα, τηλέφωνο, φάρμακα, γιατρούς, πάνες, γυναίκα να την καθαρίζει χρειάζεται και ένα ζεστό σπίτι, μια αξιοπρεπή απομαχία τέλος πάντων. Είχε πάρει κάποια χρόνια ένα επίδομα θέρμανσης, τα δυο τελευταία χρόνια κόπηκε. Όχι ότι θα ήταν τίποτα σπουδαίο, το πετρέλαιο ακρίβυνε και αυτό μειώθηκε, τώρα χρειάζεται κάνα 500ρικο και αν έπαιρνε το επίδομα τώρα θα ήταν κάνα 50ρικο.

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που περνάει απαρατήρητο, μέχρι που φτάνεις στην αγορά για να ξοδέψεις. Είναι οι έμμεσοι φόροι που αυξήθηκαν και αυτοί τουλάχιστον στο διπλάσιο. Πριν το 2015 το ΦΠΑ ήταν 13%, τώρα σχεδόν διπλασιάστηκε. Ή μάλλον όλοι οι έμμεσοι φόροι υπερδιπλασιάστηκαν αν υπολογίσουμε τους ειδικούς φόρους σε καύσιμα, τηλέφωνα κτλ. Έτσι ένα εισόδημα 10.000 το χρόνο, που δεν περισσεύει τίποτα για αποταμίευση, ξοδεύεται όλο, φορολογείτο με 1300 € έμμεσους φόρους. Τώρα με υπερδιπλάσιους. Στη γιαγιά Σπυριδούλα που έχει λιγότερα εισοδήματα είναι κάτι λιγότερο αυτές οι επιπλέον περικοπές.

Ά, πήρε φέτος κοινωνικό μέρισμα 300 €, σπολλάτη!

ΥΓ. Τώρα πόσο κοινωνική πολιτική είναι αυτή που στερεί λεφτά από την ανάπτυξη πολλαπλασιάζοντας αυτούς που χρειάζονται τα επιδόματα, είναι μια άλλη συζήτηση, είναι η συζήτηση!

Μια διόρθωση: Τελικά άλλαξαν φέτος λίγο τα κριτήρια, αυξήθηκε και το ποσό και έτσι η γιαγιά θα πάρει επίδομα θέρμανσης κάπου 60€. Εχει βάλει βέβαια το μισό πετρέλαιο, κάπου 600€, αλλά θα χρειαστεί ακόμα 400 λίτρα όσα δικαιούται της επιδότησης με 0,16 το λίτρο. Όμως..

Το 2014 είχε πάρει 210. Έτσι μετρώντας τις απώλειες σε ετήσια βάση για το 2018 σε σχέση με το 2014 έχουμε: -150 επίδομα θέρμανσης, -2500 από συντάξεις, -700 από αύξηση ΦΠΑ, αυτής της ύπουλης φορολογίας σε κάθε τι που αγοράζουμε. Είναι βέβαια και +300 το κοινωνικό μέρισμα. Γιατί κάνω τη σύγκριση με το 2014; Διότι έκτοτε εφαρμόστηκε κοινωνική πολιτική σπολλάτη τους.

Αν διακρίνετε αγανάκτηση στην επιμονή μου δεν έχετε άδικο. Να πήγαιναν τουλάχιστον στην ανάπτυξη και σε δουλειές στους νέους… θα είχαμε λιγότερη ανάγκη από επιδόματα.

για να συζητάμε με πραγματικά στοιχεία

Μια συζήτηση από παλιά, που επαναλαμβάνεται, φέρνει την ανάγκη να βρούμε επίσημα στοιχεία για να συζητάμε πάνω σε αυτά. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και σε παλιότερες αναρτήσεις, αλλά καλό είναι να το ξαναδούμε. Μια πρόχειρη αναζήτηση στους προϋπολογισμούς του υπουργείου οικονομικών, και μάλλον καλύτερα σε στοιχεία εκτέλεσης αυτών έφερε το παρακάτω αποτέλεσμα, σε αρχείο PDF, μερικώς σχολιασμένο:

https://drive.google.com/file/d/1A0uUT-yK6gpP0-SeadkI1ff8PTj2SATG/view?usp=sharing

όποιος θέλει βέβαια μπορεί να το κατεβάσει και να το δεί με το acrobat reader.

Συλλαλητήριο Μακεδονία

Χίλιες φορές καλύτερα ο Μίκης. Ένας αέρας πολιτισμού στο λόγο του και στην αντιπαράθεση. Ο κόσμος κοντοστέκονταν, λίγο προβληματισμένος. Αφορμή για συνθήματα γηπέδου δεν έβρισκε εύκολα. Οι χλαμυδοφόροι, οι καβαλαραίοι, τα λάβαρα δεν έπαιρναν το σήμα για επίθεση. Ακούστηκαν και οι λέξεις διεθνισμός, πατριωτισμός, φασισμός. Ακόμα και ο ‘αριστερόστροφος’ μνημονεύτηκε από τα χείλη του. Φαντάζομαι, από αφορμή τα συνθήματα που γράφτηκαν την προηγουμένη στο σπίτι του, εννοούσε τις ομάδες εκείνες νεαρών σε πανεπιστήμια και στο κέντρο της Αθήνας, που σπάνε, καίνε και τα βάζουν με όποιους διαφωνούν μαζί τους, ας είναι και η κοινωνία ολόκληρη. Στο όνομα του λαού βεβαίως!

Έχουμε ακούσει δυστυχώς και άλλα από τον ίδιο, σε άλλο μήκος κύματος. Πρόσφατα μιλούσε για μυδράλια στο σύνταγμα, αλλά Μίκης είναι αυτός. Ένα μεγάλο παιδί, ανώριμο ακόμα σε πολλά, που ονειρεύεται πάντα τα μεγάλα. Αγώνες για της δικαιοσύνης τον ήλιο το νοητό, έρωτας και επανάσταση υπό τους ήχους της ηρωικής του Μπετόβεν.

Μόνο που για την επίθεση πρέπει να βρούμε εχθρούς. Εμείς, τα μόνιμα θύματα. Οι φτωχοί και αδικημένοι των παραμυθιών, αλλά συνάμα όμορφοι και έξυπνοι και γενναίοι, που στο τέλος νικούν. Αλλά για σταθείτε, εδώ μιλάμε για ένα κράτος μικρό και ασήμαντο, που ψάχνει να βρει ταυτότητα. Ένα ποντίκι που βρυχάται όταν στριμώχνεται. Ναι, αλλά πίσω του είναι οι ξένοι, όλα τα κράτη που το έχουν αναγνωρίσει σαν «Μακεδονία», η Αμερική, η Ρωσία, η Ευρώπη ο κόσμος όλος. Και όλοι αυτοί ως γνωστόν μας ζηλεύουν και θέλουν να μας διαμελίσουν και να δώσουν ένα κομμάτι στα Σκόπια. Είναι οι ίδιοι που μας παιδεύουν και περιορίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτούμε και αυτοί να μας δίνουν όσα δανεικά ζητάμε στέλνοντας το λογαριασμό στα παιδιά μας. Για να διατηρήσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε σε μισθούς, συντάξεις και άλλες μας ανάγκες.

Για αυτό και εμείς πάμε σε συλλαλητήρια απλώνοντας τεράστιες σημαίες (και αν οι εχθροί  βγάλουν μεγαλύτερες θα τους δείξουμε εμείς ακόμα μεγαλύτερες). Με μια αντισυστημική διάθεση που είναι της μόδας σήμερα σε όλα τα δυτικά κράτη. Αγνοώντας αυτό που μας συστήνουν οι εκλεγμένες από εμάς ηγεσίες, άλλες ρητά, άλλες ενδόμυχα λέγοντάς μας από έξω τα αντίθετα. Γιατί έχουν υπόψιν ότι για κάποια παιδιά (καλομαθημένα-κακομαθημένα, το ίδιο είναι) ότι τους πεις θα κάνουν το αντίθετο. Έτσι έχουμε τα μεγάλα συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων κατά του νόμου Γιανίτση, τις πλατείες των αγανακτισμένων, του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τα Μακεδονικά. Αλλά κανένα μεγάλο για το Κυπριακό ή την Τουρκική προκλητικότητα. Εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά, καταλαβαίνουμε ότι θέλουν λεπτούς χειρισμούς και εμπιστευόμαστε τις ηγεσίες μας.

Αλλά ξεκινήσαμε με το μεγάλο Μίκη, που τόσα σύνθετα επίθετα με το ‘μεγα’ μπορείς να του αποδόσεις, μεγαλοσύνη, μεγαλοψυχία, μεγαλομανία. Που ζωντανεύει με τα ζήτω, όπως με κατάπληξη το είδαμε στην παρουσία και το λόγο του στο σύνταγμα –πολλά χρόνια ζωής ακόμα πρέπει να του έδωσε.  Για όλα αυτά όμως, όσο αντιφατικό και να φαίνεται, τον αγαπάμε. Πολλές φορές μας απογοητεύει, αλλά γιατί θα έπρεπε να μας κάνει όλα τα χατίρια. Ένας ήλιος που άλλοτε μας ζεσταίνει ευεργετικά, άλλοτε μας καίει αλλά τον θέλουμε, είναι απαραίτητος στη ζωή μας. Αυτές οι μεταπτώσεις των ανθρώπων από το ‘ωσαννά’ στο ‘σταύρωσον αυτόν’ θολώνουνε τη σκέψη, φουσκώνουν το υπερεγώ και αυξάνουν την επιθετικότητα στην κοινωνία. Που χρειάζεται να είναι ενωμένη και να συνεργάζεται αρμονικά, θεωρώντας πλούτο όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο και τα άλλα χρώματα. Που με λιγότερο φανατισμό και περισσότερη νηφαλιότητα και κατανόηση θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.