Βια, παντού βία

Η Χρυσή Αυγή ξανακτυπά. Εντυπωσιακά αυτή τη φορά, προσφέροντας θέαμα στην τηλεόραση. Ο κάθε δημόσιος άνδρας πρέπει τώρα να πρωτοτυπήσει σε δηλώσεις. Δείγμα δημοκρατικότητας ή αριστεροσύνης η μετά βδελυγμίας και με τα καλύτερα επίθετα καταδίκη του γεγονότος.

Φοβάμαι όμως ότι αυτό δεν θα τους μειώσει εκλογικά. Ακόμα φοβάμαι θα το δούμε και αυτό: πολλοί από αυτούς που τους  καταδικάζουν, μαζί με όσους τους χειροκροτούν, με πρωτοστατούντα μερικά υπερήφανα χρυσά αυγά θα φωνάζουν στα δικαστήρια υπέρ  εκείνου του νεαρού που σκότωσε το διαρρήκτη στην Παιανία. Όχι για κάποια κατανόηση, αυτήν έτσι και αλλιώς την έχει, αλλά για απαλλαγή και ηρωοποίηση. Για να πολλαπλασιαστούν την άλλη μέρα οι σκοτωμοί και οι αυτοδικίες σε ένα νέο άγριο Φαρ Ουέστ.

Η βία στην κοινωνία είναι κάτι που το βλέπουμε παντού γύρω μας. Κάποιοι ισχυρίζονται  «η χώρα μας είναι σε κατοχή»,  έτσι πολλοί νομιμοποιούνται σε «πράξεις αντίστασης». Διακηρύσσεσαι το ταξικό μίσος και οργισμένοι διαδηλωτές καίνε και πλιατσικολογούν το κέντρο της Αθήνας. Μειοψηφίες κλείνουν δρόμους και λιμάνια, ακυρώνουν συγκεντρώσεις και συναυλίες. Νόμοι δεν εφαρμόζονται, καθηγητές στα Πανεπιστήμια προπηλακίζονται ή κτίζονται στο γραφείο τους, το άσυλο ιδεών γίνεται πειθαναγκασμός και άσυλο εργαστηρίων κατασκευής μολότωφ.

Βία στους λαθρομετανάστες και βία από αυτούς. Βία τυφλή στα γήπεδα. Βία από διαρρήκτες και ληστές, που δεν είναι οι φτωχοδιάβολοι που κλέβουν για τον επιούσιο. Στα νέα κοινωνικά ήθη, ή καλύτερα σε μια διαλυμένη κοινωνία, το οργανωμένο και εύκολα οργανούμενο έγκλημα, σε συνάφεια με την τρομοκρατία, είναι πλέον αδίστακτο.

Ότι είναι συνηθισμένο λοιπόν στην κοινωνία μας κάνει εντύπωση όταν γίνεται θέαμα από ανθρώπους που μας εκπροσωπούν. Οι έντονες συζητήσεις σε καφενεία και πλατείες, οι φραστικές επιθέσεις, οι προπηλακισμοί πολιτικών ακόμα και στον ιδιωτικό τους βίο, ακόμα και όταν απευθύνονται σε αυτούς που τους εκπροσωπούν, όλα μεταφέρονται ως  η εικόνα της κοινωνίας μας στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι διαρρηγνύουν ιμάτια, εξορκίζουν τα τέρατα του εθνικισμού και της μισαλοδοξίας, τους υμνητές του Χίτλερ και της άριας-ελληνικής φυλής.
Αρκετοί άλλοι όμως, ιδιαίτερα νέοι, χειροκροτούν και ενθουσιάζονται. Βαρέθηκαν παράλληλους μονολόγους ανθρώπων με υπεροψία, ξερόλες, που ναρκισσεύονται με τον δικό τους λόγο. Που  χωρίζουν τον κόσμο σε ηθικούς και ανήθικους, καλούς και κακούς. Και επιτίθενται στους «κακούς» που απεργάζονται μύρια δεινά στο λαό, στο όνομα του οποίου αυτοί αυθαίρετα ομιλούν.

Και όλα αυτά είναι βία. Οι νηφάλιες συζητήσεις σπανίζουν, κυριαρχεί ο φανατισμός, η υπερβολή οι προσβολές. Ο νεαρός δράστης, εκπρόσωπος της χρυσής αυγής ίσως δεν έχει ιδιοτέλεια και εμπνέεται από κάποια ιδανικά. Θα μπορούσε να είναι ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας αν σεβόταν λίγο περισσότερο την ανθρώπινη ύπαρξη. Ηγείται όμως ενός μικρού στρατού που έχει αντιμέτωπη την συντεταγμένη κοινωνία, δεξιά και αριστερή, μνημονιακή και αντιμνημονιακή.

--Μπορεί να πεισθεί με αποκλεισμούς, λεκτική βία και προσβολές του είδους « να σε χαίρεται η μάνα σου»;

Φοβάμαι πως όχι.

--Θα φερόταν έτσι σε έναν νηφάλιο διάλογο;

Σίγουρα όχι, ίσως μάλιστα προβληματιζόταν από έναν πολιτισμένο και αξιοπρεπή συνομιλητή. Δεν θα φαινόταν αυτό αμέσως αλλά θα ήταν ένα βήμα ένταξης στην κοινωνία.

--Μπορεί να ανεχτεί η κοινωνία ξυλοδαρμούς και στρατιωτικά παραγγέλματα;

Όχι…..Μάλλον όχι....
Το μεγαλύτερο μέρος της δηλαδή…...

Με το υπόλοιπο τι γίνεται; Μπορεί να υπάρξει συνεννόηση; Μπορούμε να πετύχουμε τη συνοχή;

............

«Βόηθα καλέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας»

Στίχοι: Κ.Χ Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Σκουλάς
Χαράλαμπος Γαργανουράκης
Γιάννης Κότσιρας


Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί

Μέρες της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ' αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά

Πότε παραμονεύοντας τον πόρφυρα
το μαύρο ψάρι έρχεται φεύγει
μικραίνουν οι κύκλοι του

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί

Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί

Ώρες ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινεύει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί

Μήπως να φέρουμε το δωδεκάθεο;

Εικονίτσες, σταυρουλάκια τα φετίχ των παιδιών στις εξετάσεις. Το σύνηθες οι παναγίτσες, μετά μπορεί να υπάρχουν ιδιαίτερες προτιμήσεις σε κάποιον άγιο.

Παλιότερα έβλεπε κανείς κουκλάκια ή αρκουδάκια ή ότι άλλο μπορούσε να φέρει γούρι. Αλλά στο άγχος των σημερινών πανελλαδικών βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να οργανώνονται από την εκκλησία και δεήσεις ακόμα πριν από αυτές.

Δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι νέοι παίρνουν στα σοβαρά αυτά τα πράγματα: ότι δηλαδή στον ανταγωνισμό των εξετάσεων ο θεός, ή κάποιος δικός μας άγιος θα μεροληπτήσει βοηθώντας εμάς και αδικώντας άλλους.

Αλλά το φαινόμενο είναι διαχρονικό και δεν περιορίζεται μόνο εδώ.  Όχι δεν θα πάμε σε θρησκευτικούς πολέμους ή σταυροφορίες αλλά στο ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα σε διεθνείς οργανώσεις η κάθε ομάδα, όσο ξέρω, επικαλείται την εύνοια του θεού, --ταυτόχρονα με αυτήν του διαιτητή. Θυμόμαστε το μακαριστό Χριστόδουλο όταν ευλογούσε το κύπελλο υπό τις επευφημίες του χριστεπώνυμου πλήθους αλαλάζοντος "σήκωσέ το το γ. δεν μπορώ να περιμένω".

Και αν μεν από τη μια μεριά είναι ο Χριστός και από την άλλη ο Αλλάχ, ας πούμε, έχει καλώς. Υπάρχει μια προϊστορία εδώ... Αν όμως είναι και από τις δύο πλευρές ο Χριστός!

Εκεί υπάρχει ο θεός της Ελλάδος, που είναι στρατηλάτης και πολεμάει το θεό των αντιπάλων. Ή, είναι μεν ο ίδιος θεός αλλά εμάς μας αγαπάει περισσότερο από τα άλλα του παιδιά. Και βέβαια είναι και παιχνιδιάρης αφού εκτός από πολέμους και άλλα σοβαρά πράγματα του αρέσει να ασχολιέται και με παιχνίδια και να παίρνει μέρος σε αυτά.

Μήπως θα ήταν πιο ειλικρινές να παραδεχτούμε ανθρώπινα πάθη στους θεούς και τους αγίους μας, όπως τότε, εκείνη την ωραία εποχή με τους θεούς του Ολύμπου;