Το 1997 ο καθηγητής Γιάννης Σπράος κοινοποίησε την έκθεσή του για το επερχόμενο ναυάγιο του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Τον χαρακτήρισαν στυγνό τεχνοκράτη και ανάλγητο. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2001 ο τότε υπουργός εργασίας Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησε ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Ξεσηκώθηκαν όλοι, κόμματα, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης. Επακολούθησε η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων χρόνων και ο λαϊκισμός θριάμβευσε. Τώρα όλοι αναγνωρίζουν εκείνο το λάθος. Το 2001 η επιχορήγηση του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία ήταν 3,4 δις για να φτάσει στα 14,9 δις το 2009. Ένα κράτος με νέους ηλικιακά συνταξιούχους, που ξοδεύει όλη του την ικμάδα εδώ, μάλιστα με δανεικά. Υπολογίζεται ότι αν είχε εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση Γιαννίτση το χρέος θα ήταν κατά 100 δις μικρότερο.
Ας δούμε μερικούς αριθμούς σήμερα, από τις πλέον έγκυρες πηγές, για να μην φανταζόμαστε ή πιστεύουμε ότι μας σερβίρεται.
Ηλικία
|
Αρ. Συντάξεων γήρατος
|
Μ.Ο.(ευρω)
|
26-50
|
18.272
|
1.276,98
|
51-55
|
56.916
|
1.145,00
|
56-60
|
136.065
|
1.235,24
|
61-65
|
255.344
|
1.237,68
|
Τα παραπάνω είναι από πίνακα 7 της 21η Έκθεση ΗΛΙΟΣ Φεβ 2015 και ΔΕΝ συμπεριλαμβάνουν ούτε τις αναπηρικές συντάξεις, ούτε τις συντάξεις ‘θανάτου’! Πολλαπλασιάζοντας με το 12 έχουμε το ετήσιο κόστος.
Από τα παραπάνω έχουμε κοντά στα 7 δις ετήσιο κόστος για συντάξεις γήρατος κάτω των 65 ετών και 16 δις για πάνω των 65 ετών.
Από τον προϋπολογισμό του 2015 σελ. 152, εδώ, παίρνουμε μια ιδέα για τις επιχορηγήσεις των ταμείων για συμπλήρωση των ασφαλιστικών εισφορών και πόσο πάει για τις συντάξεις.
Επίσης, στην εισηγητική έκθεση για τον προϋπολογισμό του 2013 σελ. 88, εδώ, και στον προϋπολογισμό του 2010 σελ 60, εδώ, παίρνουμε μια ιδέα για την κατανομή της επιχορήγησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Εδώ βρήκα μαζεμένα τα στοιχεία που ήθελα, περίπου ίδια είναι τα τελευταία χρόνια. Και είναι χρήσιμα αν θέλουμε να υπολογίσουμε πόσο επιχορηγεί το κράτος τον κάθε συνταξιούχο διαφόρων ταμείων με λεφτά που δανειζόμαστε! (διαιρώντας για παράδειγμα την επιχορήγηση όλου του ΙΚΑ με τον αριθμό των συνταξιούχων του, το ίδιο να κάνουμε σε ΔΕΗ, ΟΤΕ...κτλ.).
Κάποια συμπεράσματα:
Οι απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, περίπου 3 εκατομμύρια, πρέπει να παράγουν πλούτο για να συντηρήσουν όλους τους άλλους: 2,5 εκατ συνταξιούχους, 1,2 ανέργους, το δημόσιο, τους οικονομικά ανενεργούς. Μπορεί να διατηρηθεί αυτό το σύστημα;
Με ασφαλιστικές εισφορές (18 δις το 2015) έχουμε ένα έλλειμμα, που καλύπτεται από τον προϋπολογισμό του κράτους (14 δις). Αυτό πέρα από την υποχρεωτική του συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές, είτε σε δημοσίους υπαλλήλους σαν εργοδότης, είτε με την συμμετοχή του στο σχήμα της τριμερούς --εργαζόμενος, εργοδότης κράτος. (Το κούρεμα των ταμείων το 2012 ήταν 7,3 δις).
Το έλλειμμα πληρώνεται από όλους μας μακροπρόθεσμα, ή από δανεικά άμεσα. Μάλιστα για τα δανεικά, επειδή λέει έτσι ψηφίσαμε, απαιτούμε να μας τα δώσουν χωρίς όρους οι εταίροι και να διαγράψουν και τα προηγούμενα!
Και δεν κάνουμε το αυτονόητο: Να περιορίσουμε τις δαπάνες (όχι στις χαμηλές συντάξεις, ποιος το ζητάει αυτό. Το μηδενικό έλλειμμα στα επικουρικά ταμεία, που ζητούν οι δανειστές, δεν αφορά τις χαμηλές συντάξεις, αλλά αυτές με τις οποίες βοηθά ο παππούς τα άνεργα παιδιά ή τα εγγόνια, αντί να διατεθούν κονδύλια για να βρεθούν δουλειές για αυτά).
Και όταν --πολύ γρήγορα, όπως ισχυριζόμαστε, βρούμε τον πακτωλό χρημάτων εκεί που κρύβεται και ανακάμψει η οικονομία, τα δίνουμε πίσω και με το παραπάνω.
