Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Θα αναζητήσουμε τους «Παπαγιαννάκηδες του αύριο»

Μια νεκρολογία για τον σπουδαίο άνθρωπο και πατριώτη μας. Τότε που ο Συνασπισμός ενέπνεε και υποσχόταν μια άλλη αριστερά, πολέμια του συντηρητισμού και του λαϊκισμού που ταλανίζει την κοινωνία μας.


Το άρθρο είναι του Ανδρέα Παπαδόπουλου, εδώ στο athensvoice. Δεν βρήκα εύκολο τρόπο να το κοινοποιήσω και έτσι το αναδημοσιεύω εδώ, για να μένει. Σαν σημείο εύκολης αναζήτησης και για μένα.

Το μόνο που δεν θα ήθελε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είναι οι νεκρολογίες. Παρά ταύτα και με αφορμή τη συμπλήρωση έξι χρόνων από το θάνατό του, είναι εύλογο η σκέψη μας να πηγαίνει σε αυτόν. Και να μας πιάνει νοσταλγία για το είδος της αριστεράς, αλλά και του αριστερού, που δεν υπάρχουν σήμερα. Διότι ο Παπαγιαννάκης ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Κοσμοπολίτης, Ευρωπαίος, οραματιστής, μεταρρυθμιστής, οικολόγος και, εντέλει, ένα κράμα αριστερού και σοσιαλδημοκράτη. Η αλήθεια είναι ότι απεχθανόταν τις ταμπέλες. Ίσως επειδή πολλοί, στο κόμμα του, του έβαζαν διάφορες ταμπέλες, όπως αυτή του «δεξιού», προκειμένου να τον κόψουν, το 2006, από υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων.
«Εμένα το κόμμα μου, μετά από μία μεγάλη συζήτηση, μου έδωσε την εντολή να μην ασχοληθώ καθόλου με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σκοπεύω να συμμορφωθώ πλήρως με αυτή την απόφαση» είχε με πίκρα σχολιάσει μετά την ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΝ, όπου και επελέγη ο Αλ. Τσίπρας. 
Μολονότι πολλά κεφάλαια μπορούν να γραφτούν για τις σχέσεις του Παπαγιαννάκη με το κόμμα, έχω την αίσθηση ότι δεν έχουν πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, η επιλογή της Κεντρικής Επιτροπής και η επιχειρηματολογία για την απόρριψη της υποψηφιότητάς του ουσιαστικά πιστοποιούσε την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να διαρρήξει τη σχέση του με την ανανεωτική αριστερά και τα πρόσωπα που την εκπροσωπούσαν. Σταδιακά, τη θέση του επιχειρήματος έπαιρνε η καταγγελία, η διαφορετική άποψη μετατρεπόταν σε εσωτερικό εχθρό, η Ευρώπη από όραμα γινόταν ο αόρατος εχθρός, οι μεταρρυθμίσεις ηχούσαν ως ποινικοποιημένη έννοια και η βία νομιμοποιούταν με αποκορύφωμα τα γεγονότα του 2008. Νομοτελειακά, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στη σημερινή του μορφή, όπου η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ μοιάζει ως φυσική εξέλιξη, σε ένα κόμμα που (πριν πολλά χρόνια) έδειχνε πως θα γινόταν άλλο.
Έστω και έτσι, ανακύπτουν κάποια εύλογα ερωτήματα. Αν θα μπορούσαν ποτέ οι απόψεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και κατ’ επέκταση της ανανεωτικής αριστεράς να γίνουν πλειοψηφικές. Αν θα μπορούσε δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω ο ΣΥΝ έχοντας ως κυρίαρχες τις θέσεις του Παπαγιαννάκη, να έφτανε να γίνει ηγέτιδα δύναμη της χώρας. Ή αν στην Ελλάδα, για να γίνεις πλειοψηφική δύναμη, θα πρέπει να είσαι ΠΑΣΟΚ του ’80 ή ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Για να απλουστεύσω το ερώτημα, εννοώ αν μπορεί ένα κόμμα στην Ελλάδα να πάρει την πλειοψηφία του λαού χωρίς να λαϊκίσει, χωρίς να τάξει τα πάντα στους πάντες, χωρίς να έχει μαζί του τις συντεχνίες και λέγοντας πικρές αλήθειες. Τολμώ να πω ότι μέχρι πρότινος το θεωρούσα αδιανόητο, μιας και το μοντέλο της πλειοδοσίας σε λαϊκισμό και υποσχέσεις το έχουν κοπιάρει –με απτά ποσοτικά αποτελέσματα– σχεδόν όλοι, πλην, ίσως, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Κώστα Σημίτη. Έχω την πεποίθηση ότι μετά το τέλος των ψευδαισθήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και της απότομης προσγείωσης στην πραγματικότητα, η κοινωνία μας θα είναι πιο υποψιασμένη. Θα καταλάβει, επιτέλους, ότι δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι και ότι δεν υπάρχει ένας παράδεισος, τον οποίο οι κακοί Ευρωπαίοι και οι εγχώριοι εκφραστές τους μας κρύβουν. Ότι επιτέλους θα τελειώσουμε με τους μύθους που καλλιεργούν κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε είμαι βέβαιος ότι θα αναζητήσουμε τους «Παπαγιαννάκηδες του αύριο». Τους ανθρώπους που θα σε πείθουν με τα επιχειρήματα και το εναλλακτικό τους σχέδιο. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που θα λένε την αλήθεια στον κόσμο χωρίς να σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Όπου, εντέλει, κόστος θα έχει το ψέμα και όχι η αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Πρόβλημα (για χαλάρωση)

Μερικές ημέρες με το φίλο μου το Γιώργο. Πολιτικά, καβγάδες, γκαζετάκια...

να και ένα πρόβλημα - σπαζοκεφαλιά που έφερε μαζί του:


Πρώτα μια σωστή διατύπωση:

Ομάδα ν μαθηματικών πρέπει να συμμετάσχει σε παιχνίδι θανάτου!

Ο καθένας έχει στο κούτελό του έναν τυχαίο αριθμό από 1 έως ν, όπου μπορεί να δει τους αριθμούς των άλλων άλλα όχι και τον δικό του, και ούτε επιτρέπεται κάποιος να του τον αποκαλύψει με οποιονδήποτε τρόπο. Θα ρωτηθεί ο καθένας να ‘μαντέψει’ το νούμερό του και πρέπει τουλάχιστον ένας να μαντέψει σωστά, γιατί αλλιώς η ομάδα θα πάει όλη στο κρεματόριο! Το παιχνίδι θα επαναληφθεί πολλές φορές οπότε δεν μπορούν να αφεθούνε στην τύχη. Για αυτό πριν την έναρξη πρέπει να συσκεφθούν να βρούνε ασφαλή τρόπο, ώστε κάθε φορά ένας τουλάχιστον να πετυχαίνει τον αριθμό του.

Ανάλυση.

Ο φίλος μου ο Γιωργάκης, που μου είπε το πρόβλημα, είχε και την πρώτη σκέψη. Ο καθένας πρέπει να καλύψει ίδιο αριθμό συνδυασμών, πχ. Σε δύο παίκτες ο ένας αναλαμβάνει να καλύψει τα ίδια νούμερα (1-1, 2-2) και ο άλλος τα διαφορετικά. Έτσι ο πρώτος βλέποντας στο κούτελο του άλλου ένα νούμερο λέει το ίδιο για εαυτόν και ο άλλος αν βλέπει το 1 λέει το 2 και τούμπαλιν. Άρα η σκέψη είναι, να βρούμε τρόπο, ο καθένας να αναλάβει έναν ρόλο να καλύψει ίδιο αριθμό συνδυασμών. Στο σύνολο όμως οι συνδυασμοί γίνονται πολλοί –22, 33 κοκ.
Δεν σκέφτηκα καθόλου ζεστά το πρόβλημα –είχα να λύσω πρώτα κάποια δικά μου πιο σοβαρά. Αλλά με το που φεύγει ο Γιωργάκης με κοιλόπονο για Σπάρτη μου ήρθε μια φλασιά και βιάστηκα να του την στείλω πριν φτάσει στο σπίτι του…
Ενθουσιαστήκαμε, επαινέσαμε ο ένας τον άλλον, και τα αγαθά της συνεργασίας, και κινήσαμε  να το ανακοινώσουμε σε φίλους.

Λύση ......................................
::::::::
Είπαμε να μην την αποκαλύψουμε αμέσως, μήπως ερεθίσουμε κανα νέο να ασχοληθεί, ή κανα φίλο γεροντότερο, να αντιμετωπίσει το αλτσχάιμερ!