Κοινωνικό μέρισμα; σπολλάτη!

Η γιαγιά Σπυριδούλα, απόμαχη και κλινήρης πλέον με τα 90+ έτη στην πλάτη της, ζει μόνο με τη σύνταξή της. Τι σύνταξη δηλαδή, αποδεκατισμένη λόγω μνημονίων.

Τη θυμάμαι στα 560 € το 2015, ασφαλώς περικομμένη, όπως και τα δώρα, από τα πρώτα μνημόνια. Οι μνημονιακοί θα πούνε για αυτό ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, οι αγανακτισμένοι θα αναθεματίζουν. Αλλά η τελευταία μνημονιακή κυβέρνηση, η παρούσα δηλαδή, πρώην αγανακτισμένοι και υβρίζοντες, δεν επανάφερε όσα κόψαν οι προηγούμενες. Επομένως το ίδιο θα καταλογιστούν και σε αυτήν οι πρώτες περικοπές. Αν παραφορτώσεις το γαϊδουράκι και έλθουν μετά άλλοι και του βάλουν κάτι παραπάνω, και τα πόδια του καημένου τρεκλίζουν, αλλά ακούει τους τελευταίους να δικαιολογούνται, ναι αλλά εγώ σε φόρτωσα λιγότερα, έ, δεν σου ‘ρχεται να γκαρίξεις;

Δεν τελειώσαμε όμως, τα τελευταία χρόνια είδαμε με πόνο τη σύνταξη να φτάνει αισίως τα 350 € ! Πως έγινε; σίγουρα με περικοπή του ΕΚΑΣ και άλλες μικρές αδιόρατες μειώσεις, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει. Άντε να περάσεις με αυτά και να πείσεις τη γιαγιά ότι το χαρτζιλίκι που συνήθιζε να δίνει σε γνωστούς και ξένους είναι κομμένο πια.

Στο μεταξύ εκτός από ρεύμα, τηλέφωνο, φάρμακα, γιατρούς, πάνες, γυναίκα να την καθαρίζει χρειάζεται και ένα ζεστό σπίτι, μια αξιοπρεπή απομαχία τέλος πάντων. Είχε πάρει κάποια χρόνια ένα επίδομα θέρμανσης, τα δυο τελευταία χρόνια κόπηκε. Όχι ότι θα ήταν τίποτα σπουδαίο, το πετρέλαιο ακρίβυνε και αυτό μειώθηκε, τώρα χρειάζεται κάνα 500ρικο και αν έπαιρνε το επίδομα τώρα θα ήταν κάνα 50ρικο.

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που περνάει απαρατήρητο, μέχρι που φτάνεις στην αγορά για να ξοδέψεις. Είναι οι έμμεσοι φόροι που αυξήθηκαν και αυτοί τουλάχιστον στο διπλάσιο. Πριν το 2015 το ΦΠΑ ήταν 13%, τώρα σχεδόν διπλασιάστηκε. Ή μάλλον όλοι οι έμμεσοι φόροι υπερδιπλασιάστηκαν αν υπολογίσουμε τους ειδικούς φόρους σε καύσιμα, τηλέφωνα κτλ. Έτσι ένα εισόδημα 10.000 το χρόνο, που δεν περισσεύει τίποτα για αποταμίευση, ξοδεύεται όλο, φορολογείτο με 1300 € έμμεσους φόρους. Τώρα με υπερδιπλάσιους. Στη γιαγιά Σπυριδούλα που έχει λιγότερα εισοδήματα είναι κάτι λιγότερο αυτές οι επιπλέον περικοπές.

Ά, πήρε φέτος κοινωνικό μέρισμα 300 €, σπολλάτη!

ΥΓ. Τώρα πόσο κοινωνική πολιτική είναι αυτή που στερεί λεφτά από την ανάπτυξη πολλαπλασιάζοντας αυτούς που χρειάζονται τα επιδόματα, είναι μια άλλη συζήτηση, είναι η συζήτηση!

Μια διόρθωση: Τελικά άλλαξαν φέτος λίγο τα κριτήρια, αυξήθηκε και το ποσό και έτσι η γιαγιά θα πάρει επίδομα θέρμανσης κάπου 60€. Εχει βάλει βέβαια το μισό πετρέλαιο, κάπου 600€, αλλά θα χρειαστεί ακόμα 400 λίτρα όσα δικαιούται της επιδότησης με 0,16 το λίτρο. Όμως..

Το 2014 είχε πάρει 210. Έτσι μετρώντας τις απώλειες σε ετήσια βάση για το 2018 σε σχέση με το 2014 έχουμε: -150 επίδομα θέρμανσης, -2500 από συντάξεις, -700 από αύξηση ΦΠΑ, αυτής της ύπουλης φορολογίας σε κάθε τι που αγοράζουμε. Είναι βέβαια και +300 το κοινωνικό μέρισμα. Γιατί κάνω τη σύγκριση με το 2014; Διότι έκτοτε εφαρμόστηκε κοινωνική πολιτική σπολλάτη τους.

Αν διακρίνετε αγανάκτηση στην επιμονή μου δεν έχετε άδικο. Να πήγαιναν τουλάχιστον στην ανάπτυξη και σε δουλειές στους νέους… θα είχαμε λιγότερη ανάγκη από επιδόματα.

για να συζητάμε με πραγματικά στοιχεία

Μια συζήτηση από παλιά, που επαναλαμβάνεται, φέρνει την ανάγκη να βρούμε επίσημα στοιχεία για να συζητάμε πάνω σε αυτά. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και σε παλιότερες αναρτήσεις, αλλά καλό είναι να το ξαναδούμε. Μια πρόχειρη αναζήτηση στους προϋπολογισμούς του υπουργείου οικονομικών, και μάλλον καλύτερα σε στοιχεία εκτέλεσης αυτών έφερε το παρακάτω αποτέλεσμα, σε αρχείο PDF, μερικώς σχολιασμένο:

https://drive.google.com/file/d/1A0uUT-yK6gpP0-SeadkI1ff8PTj2SATG/view?usp=sharing

όποιος θέλει βέβαια μπορεί να το κατεβάσει και να το δεί με το acrobat reader.

Συλλαλητήριο Μακεδονία

Χίλιες φορές καλύτερα ο Μίκης. Ένας αέρας πολιτισμού στο λόγο του και στην αντιπαράθεση. Ο κόσμος κοντοστέκονταν, λίγο προβληματισμένος. Αφορμή για συνθήματα γηπέδου δεν έβρισκε εύκολα. Οι χλαμυδοφόροι, οι καβαλαραίοι, τα λάβαρα δεν έπαιρναν το σήμα για επίθεση. Ακούστηκαν και οι λέξεις διεθνισμός, πατριωτισμός, φασισμός. Ακόμα και ο ‘αριστερόστροφος’ μνημονεύτηκε από τα χείλη του. Φαντάζομαι, από αφορμή τα συνθήματα που γράφτηκαν την προηγουμένη στο σπίτι του, εννοούσε τις ομάδες εκείνες νεαρών σε πανεπιστήμια και στο κέντρο της Αθήνας, που σπάνε, καίνε και τα βάζουν με όποιους διαφωνούν μαζί τους, ας είναι και η κοινωνία ολόκληρη. Στο όνομα του λαού βεβαίως!

Έχουμε ακούσει δυστυχώς και άλλα από τον ίδιο, σε άλλο μήκος κύματος. Πρόσφατα μιλούσε για μυδράλια στο σύνταγμα, αλλά Μίκης είναι αυτός. Ένα μεγάλο παιδί, ανώριμο ακόμα σε πολλά, που ονειρεύεται πάντα τα μεγάλα. Αγώνες για της δικαιοσύνης τον ήλιο το νοητό, έρωτας και επανάσταση υπό τους ήχους της ηρωικής του Μπετόβεν.

Μόνο που για την επίθεση πρέπει να βρούμε εχθρούς. Εμείς, τα μόνιμα θύματα. Οι φτωχοί και αδικημένοι των παραμυθιών, αλλά συνάμα όμορφοι και έξυπνοι και γενναίοι, που στο τέλος νικούν. Αλλά για σταθείτε, εδώ μιλάμε για ένα κράτος μικρό και ασήμαντο, που ψάχνει να βρει ταυτότητα. Ένα ποντίκι που βρυχάται όταν στριμώχνεται. Ναι, αλλά πίσω του είναι οι ξένοι, όλα τα κράτη που το έχουν αναγνωρίσει σαν «Μακεδονία», η Αμερική, η Ρωσία, η Ευρώπη ο κόσμος όλος. Και όλοι αυτοί ως γνωστόν μας ζηλεύουν και θέλουν να μας διαμελίσουν και να δώσουν ένα κομμάτι στα Σκόπια. Είναι οι ίδιοι που μας παιδεύουν και περιορίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτούμε και αυτοί να μας δίνουν όσα δανεικά ζητάμε στέλνοντας το λογαριασμό στα παιδιά μας. Για να διατηρήσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε σε μισθούς, συντάξεις και άλλες μας ανάγκες.

Για αυτό και εμείς πάμε σε συλλαλητήρια απλώνοντας τεράστιες σημαίες (και αν οι εχθροί  βγάλουν μεγαλύτερες θα τους δείξουμε εμείς ακόμα μεγαλύτερες). Με μια αντισυστημική διάθεση που είναι της μόδας σήμερα σε όλα τα δυτικά κράτη. Αγνοώντας αυτό που μας συστήνουν οι εκλεγμένες από εμάς ηγεσίες, άλλες ρητά, άλλες ενδόμυχα λέγοντάς μας από έξω τα αντίθετα. Γιατί έχουν υπόψιν ότι για κάποια παιδιά (καλομαθημένα-κακομαθημένα, το ίδιο είναι) ότι τους πεις θα κάνουν το αντίθετο. Έτσι έχουμε τα μεγάλα συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων κατά του νόμου Γιανίτση, τις πλατείες των αγανακτισμένων, του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τα Μακεδονικά. Αλλά κανένα μεγάλο για το Κυπριακό ή την Τουρκική προκλητικότητα. Εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά, καταλαβαίνουμε ότι θέλουν λεπτούς χειρισμούς και εμπιστευόμαστε τις ηγεσίες μας.

Αλλά ξεκινήσαμε με το μεγάλο Μίκη, που τόσα σύνθετα επίθετα με το ‘μεγα’ μπορείς να του αποδόσεις, μεγαλοσύνη, μεγαλοψυχία, μεγαλομανία. Που ζωντανεύει με τα ζήτω, όπως με κατάπληξη το είδαμε στην παρουσία και το λόγο του στο σύνταγμα –πολλά χρόνια ζωής ακόμα πρέπει να του έδωσε.  Για όλα αυτά όμως, όσο αντιφατικό και να φαίνεται, τον αγαπάμε. Πολλές φορές μας απογοητεύει, αλλά γιατί θα έπρεπε να μας κάνει όλα τα χατίρια. Ένας ήλιος που άλλοτε μας ζεσταίνει ευεργετικά, άλλοτε μας καίει αλλά τον θέλουμε, είναι απαραίτητος στη ζωή μας. Αυτές οι μεταπτώσεις των ανθρώπων από το ‘ωσαννά’ στο ‘σταύρωσον αυτόν’ θολώνουνε τη σκέψη, φουσκώνουν το υπερεγώ και αυξάνουν την επιθετικότητα στην κοινωνία. Που χρειάζεται να είναι ενωμένη και να συνεργάζεται αρμονικά, θεωρώντας πλούτο όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο και τα άλλα χρώματα. Που με λιγότερο φανατισμό και περισσότερη νηφαλιότητα και κατανόηση θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.