Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2018

Συλλαλητήριο Μακεδονία




Χίλιες φορές καλύτερα ο Μίκης. Ένας αέρας πολιτισμού στο λόγο του και στην αντιπαράθεση. Ο κόσμος κοντοστέκονταν, λίγο προβληματισμένος. Αφορμή για συνθήματα γηπέδου δεν έβρισκε εύκολα. Οι χλαμυδοφόροι, οι καβαλαραίοι, τα λάβαρα δεν έπαιρναν το σήμα για επίθεση. Ακούστηκαν και οι λέξεις διεθνισμός, πατριωτισμός, φασισμός. Ακόμα και ο ‘αριστερόστροφος’ μνημονεύτηκε από τα χείλη του. Φαντάζομαι, από αφορμή τα συνθήματα που γράφτηκαν την προηγουμένη στο σπίτι του, εννοούσε τις ομάδες εκείνες νεαρών σε πανεπιστήμια και στο κέντρο της Αθήνας, που σπάνε, καίνε και τα βάζουν με όποιους διαφωνούν μαζί τους, ας είναι και η κοινωνία ολόκληρη. Στο όνομα του λαού βεβαίως!
Έχουμε ακούσει δυστυχώς και άλλα από τον ίδιο, σε άλλο μήκος κύματος. Πρόσφατα μιλούσε για μυδράλια στο σύνταγμα, αλλά Μίκης είναι αυτός. Ένα μεγάλο παιδί, ανώριμο ακόμα σε πολλά, που ονειρεύεται πάντα τα μεγάλα. Αγώνες για της δικαιοσύνης τον ήλιο το νοητό, έρωτας και επανάσταση υπό τους ήχους της ηρωικής του Μπετόβεν.
Μόνο που για την επίθεση πρέπει να βρούμε εχθρούς. Εμείς, τα μόνιμα θύματα. Οι φτωχοί και αδικημένοι των παραμυθιών, αλλά συνάμα όμορφοι και έξυπνοι και γενναίοι, που στο τέλος νικούν. Αλλά για σταθείτε, εδώ μιλάμε για ένα κράτος μικρό και ασήμαντο, που ψάχνει να βρει ταυτότητα. Ένα ποντίκι που βρυχάται όταν στριμώχνεται. Ναι, αλλά πίσω του είναι οι ξένοι, όλα τα κράτη που το έχουν αναγνωρίσει σαν «Μακεδονία», η Αμερική, η Ρωσία, η Ευρώπη ο κόσμος όλος. Και όλοι αυτοί ως γνωστόν μας ζηλεύουν και θέλουν να μας διαμελίσουν και να δώσουν ένα κομμάτι στα Σκόπια. Είναι οι ίδιοι που μας παιδεύουν και περιορίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτούμε και αυτοί να μας δίνουν όσα δανεικά ζητάμε στέλνοντας το λογαριασμό στα παιδιά μας. Για να διατηρήσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε σε μισθούς, συντάξεις και άλλες μας ανάγκες.
Για αυτό και εμείς πάμε σε συλλαλητήρια απλώνοντας τεράστιες σημαίες (και αν οι εχθροί  βγάλουν μεγαλύτερες θα τους δείξουμε εμείς ακόμα μεγαλύτερες). Με μια αντισυστημική διάθεση που είναι της μόδας σήμερα σε όλα τα δυτικά κράτη. Αγνοώντας αυτό που μας συστήνουν οι εκλεγμένες από εμάς ηγεσίες, άλλες ρητά, άλλες ενδόμυχα λέγοντάς μας από έξω τα αντίθετα. Γιατί έχουν υπόψιν ότι για κάποια παιδιά (καλομαθημένα-κακομαθημένα, το ίδιο είναι) ότι τους πεις θα κάνουν το αντίθετο. Έτσι έχουμε τα μεγάλα συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων κατά του νόμου Γιανίτση, τις πλατείες των αγανακτισμένων, του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τα Μακεδονικά. Αλλά κανένα μεγάλο για το Κυπριακό ή την Τουρκική προκλητικότητα. Εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά, καταλαβαίνουμε ότι θέλουν λεπτούς χειρισμούς και εμπιστευόμαστε τις ηγεσίες μας.
Αλλά ξεκινήσαμε με το μεγάλο Μίκη, που τόσα σύνθετα επίθετα με το ‘μεγα’ μπορείς να του αποδόσεις, μεγαλοσύνη, μεγαλοψυχία, μεγαλομανία. Που ζωντανεύει με τα ζήτω, όπως με κατάπληξη το είδαμε στην παρουσία και το λόγο του στο σύνταγμα –πολλά χρόνια ζωής ακόμα πρέπει να του έδωσε.  Για όλα αυτά όμως, όσο αντιφατικό και να φαίνεται, τον αγαπάμε. Πολλές φορές μας απογοητεύει, αλλά γιατί θα έπρεπε να μας κάνει όλα τα χατίρια. Ένας ήλιος που άλλοτε μας ζεσταίνει ευεργετικά, άλλοτε μας καίει αλλά τον θέλουμε, είναι απαραίτητος στη ζωή μας. Αυτές οι μεταπτώσεις των ανθρώπων από το ‘ωσαννά’ στο ‘σταύρωσον αυτόν’ θολώνουνε τη σκέψη, φουσκώνουν το υπερεγώ και αυξάνουν την επιθετικότητα στην κοινωνία. Που χρειάζεται να είναι ενωμένη και να συνεργάζεται αρμονικά, θεωρώντας πλούτο όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο και τα άλλα χρώματα. Που με λιγότερο φανατισμό και περισσότερη νηφαλιότητα και κατανόηση θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου